Column: Astrid Francis: zomer in de Beemsterpolder
Regio Noord-Holland is de laatste, dus het duurde een eeuwigheid. Ook door het koude natte weer leek het nooit zomer te willen worden. Voor een moeder van vier kinderen is dit weer een zegen, kan ik je zeggen. Wat zijn ze zoet.
Beemsterkermis
We hebben er net een week Beemsterkermis opzitten. De hele week stralend weer. Ik heb zelfs daar iemand horen zeggen dat God in de Beemster moet wonen. Hoe mooi kan het leven zijn. Inmiddels zijn we redelijk gerevalideerd van een week overdag botsauto’s oliebollen, kamelenrace en schiettenten, autocross en trekkertrek met de kinderen en ‘s avonds op het plein tot in de kleine uurtjes feesten, zingen, dansen en slappe flauwe verhalen ophangen met de mensen waar je de rest van het jaar naar zwaait als je ze op een trekker of in een auto tegenkomt, en dan met een glimlach een flashback krijgt naar die heerlijke avonden op de kermis.
De tekst gaat verder na de foto
Ik neem het er even van deze zomervakantie. Het is niet alleen maar luxe, ik heb weinig keus. Afgelopen jaren heb ik alle waarschuwingen aan rugklachten genegeerd. Een maand geleden ben ik zover over de grens gegaan dat ik eigenlijk niet meer kon lopen. Dat was enorm schrikken. Inmiddels met pijnstillers, wat oefeningen en rust weer aardig op de been, maar ik ben voorzichtig. Ik mag binnenkort door de MRI-scan om te kijken waar het misgaat en hoe ik hier beter mee om kan gaan. Want negeren is niet zo slim, blijkt.
Sporten
Met die wetenschap dat de Beemstervalery oogst het startsein is om mij weer volledig op de verkoop te storten naast alle lopende zaken van een druk gezin, wordt het tijd om een plan te maken. Niet dat het altijd in de uitvoering haalbaar is, maar dan hebben we er wel over nagedacht. Daarnaast heb ik me voorgenomen om te gaan sporten. Daar heb ik een broertje dood aan en vind het zonde van mijn tijd. Maar na al die jaren alleen maar tijd in anderen en het bedrijf te steken is er geen excuus meer.
Het leek me fijn om dit voornemen nog even een weekje uit te stellen en te beperken tot zwemmen met de kinderen. Het bevalt prima, al knaagt mijn schuldgevoel soms toch.
Bram heeft zijn grens nog niet bereikt. Hij is blijkbaar taaier. Het is buiten 27 graden, en sinds vanmorgen 6 uur zit hij op de selectiewagen te zweten. De keurmeester zit hem achter de broek, dus hij heeft de gang erin.
Toch denk ik niet dat hij wil ruilen. De tuin, beestjes, kinderen en alles wat eten en drinken moet op gezette tijden, ingesmeerd, verschoond en uitgemest moet worden. Met die gedachte laat ik het schuldgevoel rustig weer los.
Selectie
Ik heb hem gister een ijsje gebracht. Hij was enthousiast en de selectie ging best goed naar omstandigheden. De omstandigheden: felle zon, bloedheet, slappe planten en geen wind.
Je zou bijna vergeten dat we twee weken geleden nog met jas aan buiten liepen en de putten het water niet aankonden op het erf. De scheuren schieten alweer in de klei. Alles wat de vele regen heeft overleefd, staat er mooi bij op het land. Er wordt alweer gesproken over uien beregenen.
Je voelt de kriebels in je buik. De oogst gaat beginnen.
De combine is vanmorgen uit de schuur gereden, dus iedereen is opgewonden. Zowel mijn schoonvader van 84 als de kinderen worden wild als we graan gaan dorsen. Je voelt de kriebels in je buik. De oogst gaat beginnen.
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de kinderen joelen en lachen in het zwembad. De buurkinderen en nichtjes zijn ook van de partij. Een heerlijk geluid.
Tijd vliegt
Soms ineens komt het besef dat ook dit een fase is. De tijd vliegt en wat moeten we als onze kinderen niet meer hoeven worden ingesmeerd, niet meer verkreukeld aan het ontbijt zitten en mij de chocopasta van hun zachte smoeltjes laten vegen als ze een kus brengen voor ze de deur uit gaan? Ik wil er nog niet aan denken.
Is het zelfbescherming dat we niet met de verre toekomst bezig zijn? Ons leven zoals het nu ingericht is, mag van mij eeuwig duren. Zeker met dit weer.
Ik denk echt dat God in de Beemster woont. Hopelijk blijft hij nog een tijdje.
