Column: Eindeloos veel zand

Bij een zandbak zover het oog reikt, denken we snel aan de Sahara of andere woestijnen. Toch liggen in Nederland de grootste zandverstuivingen van Europa. Het Kootwijkerzand en de Loonse en Drunense Duinen zijn bekende zandverstuivingen.

Ik kom er af en toe voor mijn hobby natuurfotografie. Naast de ‘schoonheid’ van het gebied, denk ik bij ieder bezoek aan twee landbouwkundige lessen. Allereerst dat deze gebieden zijn ontstaan door te intensief gebruik van de grond. Verder kun je ter plekke zien dat er vrijwel niets groeit bij een gehalte aan organische stof van bijna nul.

Wat een sterk effect! De kale grond op de foto spreekt voor zich.

We weten allemaal dat we niet alleen maar kunnen oogsten. Als duurzame ontwikkeling ons ernst is, moet dat zeker gelden voor de organische stof in de landbouwbodems. De foto is overduidelijk in het effect van systematische afvoer en geen toevoer van organische stof.

‘De teruggang valt best mee’ hoor ik vaak. Laat u geen zand in de ogen strooien. Het proces gaat langzaam maar gestaag door. De trend om mineralenkringlopen te willen sluiten geeft mij goede hoop. Dat geeft vast perspectief voor nieuwe bronnen voor organischestoftoevoer.

Voor het kind in de grote zandbak is er troost: de lage organische stof mag zo blijven bij zandverstuivingen, de duinen en het bijna eindeloze strand.

Frans Tijink, directeur IRS