Column: Karin Bergmans-Elshof: Herfst
Het laden van bieten gaat nu eenmaal gepaard met veel kabaal en koffie. Met liefde zet ik ’s avonds laat dan ook nog zo’n verantwoorde variant van ‘koek en zopie’ klaar voor de harde werkers van de nachtploeg. Hiermee zijn we diep in de herfst aangekomen en blikken we terug op best weer een moeizame oogst, goddank niet helemaal de ploeteroogst die ons vorig jaar ten deel viel.
Als ik verder terugblik, dan zie ik in de afgelopen 25 jaar heel wat teelten op ons bedrijf voorbijkomen. Gewassen die kwamen en ook weer gingen. Omdat ze éénmalig een gat in het bouwplan moesten vullen. Omdat ze na korte of langere tijd toch niet bleken te renderen. Omdat ze minder van de zware Flevolandse klei hielden dan we dachten. Omdat wij de bodem minder zwaar wilden belasten met rooivruchten en hem een extra maaivrucht gunden. Omdat je als ondernemer eens een gokje waagt. Omdat voor een niche telen nog niet zo eenvoudig is. Omdat een gewas niet bij je past, maar beter bij de buurman, ongeacht de kleur van zijn gras.
Als ik verder terugblik, dan zie ik in de afgelopen 25 jaar heel wat teelten op ons bedrijf voorbijkomen
Ik denk hierbij aan de late gewassen als witlof en winterpeen. Worteloogsten in korte, vochtige dagen. Modder tot onder de keukentafel en koken voor grote groepen. Taart als er wéér eens volle kist in de sloot terechtkwam. Lollies in trekkercabines. Maar ook veel saamhorigheid en lol. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Ik denk ook aan korte flirts met conserven; erwtjes en sperziebonen. Aan ons avontuur met eerste- en tweedejaars rode plantuien. Een hoekje in de schuur herinnert nog aan het prepareren daarvan. Onze jongens hebben er nu dankbaar een ‘chillhok’ van gemaakt. Best handig voor in tijden van Corona. Net als vlas hadden we slechts eenmaal het prachtig bloeiende blauwmaanzaad. Onze eerstgeborene fotografeerde ik als peuter tussen die bloemen, dus dat moet eind vorige eeuw geweest zijn.
Ook pootgoed en tafelaardappelen passeerden de revue, net als baktarwe en zomertarwe. Samen met zaaiuien en suikerbieten vormden consumptieaardappelen steeds de ruggengraat van ons bedrijf. Aangevuld met wintertarwe als noodzakelijk kwaad. Goed voor het bouwplan, minder voor de portemonnee. Nieuwste blijver is peterselie voor de drogerij. Nu maar hopen dat de suikerbietenteelt ook kan blijven in ons land. Dat onze gereedschapskist niet al te leeg wordt en dat ons een eerlijk speelveld is gegund. Dat we wakker kunnen liggen van het laden en niet van het gemis.
Voor nu wens ik ons allen eerst een strenge winter.
