Column: Vrijbrief

Het geeft me altijd het gevoel dat ik officieel een vrijbrief krijg om te doen wat me goed dunkt. Zo wilde ik er nu eentje schrijven voor deze column, omdat er telkens een vraag in me naar bovenkwam die me ervan weerhield om te schrijven wat ik eigenlijk te zeggen heb.

‘Mag ik, als boerendochter, schrijven voor een agrarisch blad over ogenschijnlijk triviale zaken?’

Ik weet dat het bij veel boeren aan de keukentafel gaat over het grotere plaatje. Zorgen over het beleid. Plannen voor een nieuw bedrijf. Gesprekken over de bedrijfsvoering. Ideeën over zowel de landelijke als Europese politiek. En terwijl Rusland op het punt staat Oekraïne binnen te vallen, de inflatie stijgt en vele boeren worden uitgekocht of flink verlies draaien, wil ik het hebben over liefdestalen. Over gevoelens. Over hoe lastig het kan zijn dat je ineens naast je schoonouders woont. Hoe eenzaam het kan zijn dat je grote keuzes alleen moet maken. Hoe ingewikkeld dat werk en privé in elkaar overlopen. Hoeveel druk je voelt om het bedrijf voort te zetten, omdat het al generaties in je familie zit. Hoe ondergewaardeerd je je voelt omdat je nooit eens een complimentje krijgt. Hoe je als vrouw ook weleens meer betrokken wil worden bij de bedrijfsvoering of juist gezien wil worden als vrouw en niet als medewerker. Of, hoe je als boerendochter het gevoel hebt dat je verraad pleegt als je ook de kritische geluiden over de sector ergens wel begrijpt.

Als ik ‘t zo opschrijf, klinkt ‘t onbedoeld nogal zwaarmoedig. Alsof ‘t boeren alleen maar ploeteren is en alsof de hele familie mee ploetert. Ik had het zelf gewoon even nodig om zwart-op-wit te lezen dat er meer dingen belangrijk zijn in de agrarische sector dan alleen het landbouwbeleid. Er zijn meer dingen waar je invloed op hebt. Verlangen naar hebt. Dingen die juist leuker worden als je er open over bent en er aandacht aan geeft. En met dingen bedoel ik mensen, gevoelens en verlangens. Want, als die ‘triviale zaken’ niet meer heilig zijn, wat valt er dan überhaupt te vrezen?

Zo, volgens mij heb ik mezelf hiermee toestemming gegeven om, in een agrarisch blad, over gevoelens te mogen schrijven.

Waar zou jij jezelf echt eens toestemming voor willen geven?

Jantien groeide op, op het melkveebedrijf van haar ouders in de Achterhoek. Na haar studie journalistiek werkt ze voor haarzelf onder de naam ‘Echt Werkt’ als schrijver, storyteller en coach. In haar werk zet ze storytelling in om gesprekken te openen, de kwetsbare kanten van het leven te delen en mensen meer met elkaar te verbinden.