Column: Astrid Francis: Ventileren
Niets kan meer normaal tegenwoordig. Begrijp me niet verkeerd hoor, die bloemenrandjes voor de bijen vind ik echt een goed idee. Niks mis mee.
Maar de waanzin waar we ons dit jaar weer voor lenen als sector slaat werkelijk alles. Onze werkzaamheden mogen volgens een protocol. Menig goedbetaalde ambtenaar heeft er een dagtaak aan te verzinnen wat ons werk tegenwoordig inhoudt. Kalenderboeren is een nieuwe trend, bedacht door de creatieve ambtelijke molen. Koeien moeten voor 1 mei buiten lopen. „Vergeet je zwemspullen niet, we vertellen niet wat we gaan doen!”
De aardappels moeten voor 1 oktober bij de collega’s op het zand gerooid zijn. Of er iets te rooien valt, dat doet er niet toe. Bufferstroken, biodiverse- of graskruidenmengsels. Dagen gaan er voorbij dat we gefrustreerd bezig zijn met de kleurplaten van het RVO, want als je je huiswerk netjes maakt krijg je goud, zilver of brons opgespeld door Vadertje Staat. Het primaire belang van telen van voedsel is verdrongen door een maatschappelijke en politieke mammoettanker aan regelgeving die moet zorgen dat de aarde stopt met opwarmen.
Natuur neemt een loopje
Ik weet niet welke gek heeft bedacht de natuur de baas te kunnen, maar de natuur zelf neemt hier in mijn ogen een loopje met ons. Waar blijft die global warming die ze beloofd hebben? Wie heeft het nummer van Greta Thunberg? Dan bel ik haar om te zeggen „how dare you” en „ga alsjeblieft terug naar school.”
Waar blijft dat voorjaar? De winterjassen van de kinderen zijn inmiddels al twee maten te klein maar ik vertik het nieuwe te kopen. De kou blijft maar in de lucht en telkens als er een teken van voorjaar zich aandoet, wordt dat sprankje hoop gelijk de kop ingedrukt door een regenachtige waterkoude dag erachteraan. Afgelopen week heb ik nog binnensmonds vloekend de ramen van mijn auto staan krabben.
Wel prettig dat ik dan kan aangeven dat ik geen actieve herinnering heb aan dit moment.
April druppelde langzaam over in mei. Iedere dag dat er niets in het land gebeurt, moet er daarna meer tegelijk. En wat later de grond in gaat, is ook later klaar. De stemming wordt daar niet beter van aan de keukentafel. Voor zover mijn ventileren.
Inmiddels zijn de ergste buien overgewaaid. Achter mij op het erf is het druk van de zwaluwen die fanatiek hun nestjes inrichten.
Fingers crossed
Het is druk in de polder! Grote stofwolken zijn het bewijs dat we eindelijk aan de gang kunnen. Buienradar negeren we maar. Fingers crossed dat die net zo’n onzin verkondigen als Greta. We hebben geen zin in die negatieve informatie.
De kinderen hebben vakantie en genieten. Die hebben geen notie van de enorme tijdsdruk en kopzorgen om een GLB-beleid en zevende actieprogramma nitraatrichtlijn. Die vertellen na de vakantie aan juf vol vuur over hun avonturen op de zaaimachine, en met papa in de trekker picknicken. Lekker laat opblijven en buiten spelen. Zonder jas. Van de zomer, als het gewas staat te sidderen van de hitte op het land heb ik mijn mening wellicht bijgesteld.
Wel prettig dat ik dan kan aangeven dat ik geen actieve herinnering heb aan dit moment. Als de minister-president dat mag, dan mag ik dat ook.
Als vrouw van een rasechte akkerbouwer ontleen ik mij het recht altijd te mogen klagen over het weer. Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van. Ventileren lucht lekker op!
