Column: Henk Nienhuis: Klagen

Als we Amsterdamse vrienden hebben weten ze niet dat zoiets nog bestaat. Hun kinderen willen direct met skelters en traptrekkertjes op ons verharde erf spelen en vergapen zich aan mussen, merels, koolmeesjes, eksters, vlaamse gaaien, ijsvogeltjes en natuurlijk onze Drentse hoenen.

Gewoon weer beginnen

Toch hebben we een verschrikkelijk najaar achter de rug waarbij de grond totaal op de kop gezet is en nogal wat product op het veld achtergebleven. De grond totaal verbaggerd. We hopen nog op een strenge winter en een gouden voorjaar om de grond weer een beetje bewerkbaar te krijgen. Het lijkt een bijna onmogelijke opgave een mooi zaaibed te maken voor onze granen, aardappelen en suikerbieten. Maar we beginnen gewoon weer.

Prijzen

Je zou toch bijna zeggen dat bij al die oorlogen en natuurrampen de voedselprijzen flink zouden stijgen. Dat doen ze ook in de supermarkt maar niet bij de boer. Aardappelen waar boeren een kwartje voor krijgen liggen voor € 2,00 de kg in het schap. Waar blijft onze marktmacht waar boeren het al generaties lang over hebben. Mijn opa zei al dat er wel aan landbouwproducten verdiend mag worden maar pas als van het erf af zijn.

Kostbare natuur

Met de natuur is het treurig gesteld en het holt achteruit. Je hoort niet anders van de natuur deskundigen. Het is duidelijk, ze kunnen het niet. Ook geen wonder, ze hebben geen boerenverstand, geen boeren nuchterheid en geen kennis van zaken. Maar men wil nog steeds meer nieuwe natuurrr, terwijl ze het nu al niet aankunnen. Gesubsidieerd door fondsen, spelletjes en loterijen met miljoenen aan prijzen. Terwijl er meren aan water op onze percelen staan wordt er nog gepraat over peilverhoging. Praten vanachter een bureau, niet luisteren naar de praktijk en kijken met de ogen van een mol.

Klagen

Van alles te klagen als boer dacht ik. Wanneer klagen boeren het meest. Dit jaar, een schrikkeljaar, met een dag meer.